ΚΡΙΣΕΙΣ 2018: Οι δήθεν "καρατομήσεις" διοικητών και η δουλοπρέπεια

ΚΡΙΣΕΙΣ 2018: Τα αστεία σενάρια για τις "καρατομήσεις" διοικητών και η δουλοπρέπεια όσων τα εφηύραν, με σκοπό την φιλανδοποίηση της κοινωνίας

Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη

Τα σενάρια που  «τρέχουν» αυτές τις ημέρες στην δημόσια σφαίρα αναφορικά με την υπόθεση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών που συνελήφθησαν στην μεθόριο με την Τουρκία, είναι συχνά προϊόν ζωηρής φαντασίας όσων τα κατασκευάζουν.

Ακούσαμε για απαγωγές από Τούρκους καταδρομείς, βγάλαμε «μεζούρα» για να μετρήσουμε αποστάσεις, και δώσαμε την προσοχή μας σε κάθε «ανατριχιαστική λεπτομέρεια», την οποία ανάφεραν όσοι είχαν κάποτε υπηρετήσει στην περιοχή, καθώς ήταν οι «πλέον ειδικοί δια να ομιλούν».

Το πλέον πρόσφατο από αυτά σενάρια είναι τα περί δήθεν «αποκεφαλισμού» των στρατηγών του Έβρου και η δήθεν «τιμωρητική μετάθεσή» τους στην Αθήνα!

Ψάχνουμε «Ιφιγένειες» εκεί που δεν υπάρχουν. Στην πραγματικότητα, μαζί με τις ετήσιες κρίσεις των στρατιωτικών, έρχονται και οι μεταθέσεις. Ήδη από χθες άρχισαν να ανακοινώνονται οι μεταθέσεις των υποστρατήγων και των ταξιάρχων του στρατού ξηράς. Ανάμεσα σε αυτές, όπως ήταν αναμενόμενο, ανακοινώθηκαν και οι μεταθέσεις του διοικητή της 16ης Μεραρχίας υποστράτηγου Δημήτρη Μπονώρα και του Ταξίαρχου Ανδρέα Φλωράτου, διοικητή της 3ης Ταξιαρχίας του Έβρου.

Τολμούμε δε να παρατηρήσουμε ότι στις μεταθέσεις τους μάλλον ευνοήθηκαν, καθώς αναλαμβάνουν αμφότεροι θέσεις που ταιριάζουν στα ενδιαφέροντά τους. Ο υποστράτηγος Δημήτριος Μπονώρας αναλαμβάνει την Διεύθυνση Αμυντικού Σχεδιασμού στον Στρατό Ξηράς, ενώ ο Ταξίαρχος Ανδρέας Φλωράτος αναλαμβάνει τη διοίκηση της Σχολής Πεζικού, στην Χαλκίδα.

Αναζητούμε «Ιφιγένειες»

Το θέμα μας, όμως, είναι ότι συχνά αναζητούμε «Ιφιγένειες», με κάθε τρόπο. Ακόμα και με συνωμοσιολογικά σενάρια τα οποία περικλείουν πολλούς κινδύνους. Τα σενάρια αυτά είναι σχήματα φύσει εθελόδουλα, τα οποία πρακτικά προετοιμάζουν την κοινωνία για φινλανδοποίηση. Η αντίληψη ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες λειτουργούν για να «εξευμενίσουν» κάποιους είναι αντιμετώπιση με όρους «φινλανδοποίησης», δηλαδή υποταγής.

Η «φινλανδοποίηση» είναι όρος στην διεθνή πολιτική που περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιήλθε η Φινλανδία μετά το τέλος του Β παγκόσμιου Πολέμου. Δηλαδή, στην διατήρηση της ανεξαρτησίας, ύστερα από ακρωτηριασμό της εδαφικής ανεξαρτησίας, αλλά με τίμημα την πειθήνια στάση της έναντι της Σοβιετικής Ένωσης.

Η εικόνα του υποταγμένου που κατασκευάζεται, εμπεριέχει την αντίληψη ότι η πολιτική μας ηγεσία είναι αλωμένη και άρα νοηματοδοτούνται οι συγκεκριμένες ενέργειες με αυτό τον τρόπο. Το πρόβλημα είναι η στάση η οποία καταδεικνύεται και επιχειρείται να επιβληθεί: ότι δηλαδή έχει απομειωθεί η νομιμοποίηση της πολιτικής ηγεσίας ως παράγοντα εσωτερικής ισχύος.

Οι άνθρωποι που διακινούν και πιστεύουν αυτές τις αντιλήψεις, υφίστανται διαβρώσεις, οι οποίες τους προετοιμάζουν να φινλανδοποιηθούν. Είναι ουσιαστικά προοίμια εθελοδουλείας. Ότι δηλαδή «το πολιτικό σύστημα δουλεύει με αυτό τον τρόπο, οι πολιτικοί μου είναι «πουλημένη» η χώρα μου είναι παραδομένη άρα θα παραδοθώ κι εγώ». Στην πράξη, δηλαδή, χτίζουν αυτή την εικόνα για την Ελλάδα. Είναι άραγε η εικόνα που επιθυμούμε;

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο slpress.gr