Το «μαύρο» Πάσχα του 1914 στην Ανατολική Θράκη

Το «μαύρο» Πάσχα του 1914 στην Ανατολική Θράκη - Οι φοβεροί διωγμοί εναντίον των Θρακών από τους νεότουρκους

Οι φοβεροί διωγμοί εναντίον των Θρακών εντάθηκαν το Πάσχα του 1914. Στην πραγματικότητα είχαν αρχίσει ενωρίτερα. Εξ αιτίας αυτών των πρωτοφανών και εξοντωτικών διωγμών, τον Ιούνιο του 2006 με απόφαση 7ου Παγκόσμιου Συνεδρίου Θρακών, το οποίο έγινε στο Διδυμότειχο αποφασίσθηκε να τιμάται από τους Θράκες η μνήμη των θυμάτων αυτών των γενοκτονικών διωγμών, που άρχισαν το 1914.

Οι Θράκες είχαν αποφασίσει τότε να προτείνουν στην Πολιτεία, την ανακήρυξη της 6ης Απριλίου ως Ημέρας Μνήμης του Θρακικού Ελληνισμού. Με βάση λοιπόν τα δημοσιεύματα του Τύπου εκείνης της εποχής θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια συνοπτική εικόνα των τραγικών εκείνων γεγονότων, τα οποία δυστυχώς δεν ήταν τα τελευταία, αφού επαναλήφθηκαν το 1922 με την άδικη εκκένωση της Ανατολικής Θράκης με απόφαση των… συμμάχων μας, για να την παραδώσουν στον Κεμάλ Ατατούρκ!                 

Το 1914 ήταν μια δραματική χρονιά για τον Ελληνισμό της Θράκης. Από τις πρώτες μέρες του έτους, άρχισαν οι διωγμοί.               

Στις φυλακές της Αδριανούπολης («Πατρίς» 8 Ιανουαρίου 1914) είχαν ήδη πεθάνει 60 και πλέον κρατούμενοι ομογενείς από ξυλοδαρμό!!! Δείγμα πρόωρο του Νεοτουρκικού πολιτισμού.               

Από τα τέλη Μαρτίου 1914 οι ειδήσεις έφταναν στις αθηναϊκές εφημερίδες και ήταν ανησυχητικές.               

Η «Ακρόπολις» (1 Απριλίου 1914) έγραφε ότι τα χωριά Μαγκριώτισσα, Ας Μπουγά, Τοπτίκιοϊ, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Ιωάννης, Τσακλί, Σεράι, Γιάτρος, και Κρυόνερο ερημώθηκαν. Οι κάτοικοί τους Έλληνες όλοι εκδιώχθηκαν και εστάλησαν στη Ραιδεστό, απ’ όπου θα σταλούν τελικά στη Θεσσαλονίκη.

Στη Σαρακίνα ειδοποιήθηκαν οι κάτοικοι να ετοιμάζονται και αυτοί για το ίδιο ταξίδι. Στη Βιζύη οι αρχές ειδοποίησαν, όσοι χρωστούν στη Γεωργική Τράπεζα να ετοιμάσουν χρήματα και να πληρώσουν. Επίσης έδωσαν διορία λίγων ημερών στους κατοίκους της Γέννας, του Μπουνάρ Χισσάρ, του Σκεπαστού και του Σκοπού, να ετοιμαστούν και αυτοί για να φύγουν.

Η ίδια εφημερίδα σχολίαζε: «Είναι να τραβά κανείς τα μαλλιά του με ό,τι γίνεται εκεί. Όσους διώχνουν δεν τους αφήνουν να πάρη κανείς τίποτε μαζί του.

Μόνον τα ρούχα που φορούν οι άνθρωποι, μόνον με αυτά φεύγουν, αλλά έως να φθάσουν εις Ραιδεστόν τους κάμνουν σωματικήν έρευναν, αδιακρίτως άνδρας, γυναίκας, παιδιά, για να πάρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν. Και η έρευνα αυτή παρακολουθείται και από ξύλο».               

Και κάτι που έδειχνε την άκρατη εκμετάλλευση. Αγόραζαν οι Τούρκοι τα υπάρχοντας των Ελλήνων, αλλά με τι τιμές; Ένας ομογενής ανέφερε ότι έδωσε για 6 μόνο λίρες όλα τα ζώα του, δηλαδή 4 βουβάλια πραγματικής αξίας 50 λιρών, 3 βόδια αξίας 25 λιρών, 2 άλογα 24 λιρών και ένα μουλάρι 10 λιρών!               

Ομογενείς που έφτασαν στον Πειραιά ατμοπλοϊκώς από τη Σμύρνη πληροφόρησαν τον Τύπο, ότι ο διωγμός των Ελλήνων έφτασε στο απροχώρητο. Σ’ αυτό το διωγμό σημαίνοντα ρόλο έπαιζαν οι χοτζάδες, οι οποίοι ανέβαιναν τρεις φορές τη μέρα στους μιναρέδες και διαλαλούσαν:               

«Καταραμένος να είναι εκείνος ο πιστός Οθωμανός ο οποίος έχει συναλλαγές ή σχέσεις ή πλησιάζει απλώς τους Γκιαούρηδες Έλληνες, τους οποίους πρέπει να εξοντώσουμε, γιατί αυτοί είναι οι φοβερότεροι εχθροί του γένους μας».               

Για την κατάσταση αυτή διαμαρτυρήθηκαν έντονα ο Μητροπολίτης Σμύρνης και ο Έλληνας γενικός πρόξενος στις τουρκικές αρχές αλλά κατά την εφημερίδα «Πατρίς» (1 Απριλίου 1914) «εννοείται ότι έκαμαν τοιαύτην αίσθησιν αι διαμαρτυρίαι των ανωτέρω εις τας Τουρκικάς αρχάς, οίαν κάμνει η φωνή του βοώντος εν τη ερήμω». Και αυτά δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο δυστυχώς…               

Την επομένη το ελληνικό κοινό πληροφορήθηκε από τις εφημερίδες ότι στο Δεδέαγατς έφτασαν από την Ηράκλεια της Ανατολικής Θράκης πολλοί ομογενείς διωγμένοι από τους Τούρκους. Οι πρόσφυγες αυτοί αφηγήθηκαν ότι ο καϊμακάμης της πόλης με 40 ζαπτιέδες, επί τρεις μέρες καταγίνονταν πώς να κατακλέψουν τους Έλληνες, αρπάζοντας χρήματα, κοσμήματα και τα δημητριακά τους.

Στη συνέχεια με τη βία τους επιβίβασαν σε ένα πλοίο και τους μετέφεραν στη Μάδυτο, όπου τους κράτησαν επί του πλοίου τρεις μέρες νηστικούς. Τέσσερις από αυτούς πέθαναν. Οι αρχές για να εξασφαλιστούν τους υποχρέωσαν να υπογράψουν ότι εγκαταλείπουν οικειοθελώς τον τόπο τους χωρίς να τους ενοχλήσει κανένας! Τελικά σιδηροδρομικώς έφτασαν στο Δεδέαγατς.

Διαβάστε όλο το συγκλονιστικό δημοσίευμα, στο sitalkisking.blogspot.gr

Εάν επιθυμείτε να αναδημοσιεύσετε κείμενα του Armyvoice.gr, επικοινωνήστε με το armyvoicegr@gmail.com - Ενημερωθείτε για το Νόμο 2121/1993 που προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα