Πτώση Mirage -Ένα ανθρώπινο λάθος βαρύτερο από τα άλλα, η παραδοχή πως δεν επαρκεί η μέριμνα που έχει ληφθεί για τους «ένστολους» πιλότους της χώρας.
Γράφει ο Δημήτριος Σούκερας
«Σχηματισμός δύο Mirage 2000-5 επιστρέφει από αποστολή αναχαίτισης όταν ξαφνικά στα 9 ναυτικά μίλια από το αεροδρόμιο της Σκύρου, στις 1215 τοπική, χάνεται το σήμα των ραντάρ του Νο1 του σχηματισμού. Ήταν 12 Απριλίου 2018 όταν ο Σμηναγός (Ι) Γεώργιος Μπαλταδώρος, πέταξε για την αιωνιότητα. Άφησε πίσω του σύζυγο και δύο παιδιά.»
Δυστυχώς λιγοστοί είναι σε θέση να αντιληφθούν τους καθημερινούς κινδύνους του αεροπορικού επαγγέλματος, ιδιαίτερα για όσους πετούν για τις ένοπλες δυνάμεις.
Θέλει και λίγη προσπάθεια είναι η αλήθεια, να μπορείς να κατανοήσεις πως όλο αυτό το καθημερινό αντάμωμα με τον κίνδυνο δεν μπορεί να μετριέται με την γήινη μονάδα του χρόνου, γιατί αυτή του είδους η ζωή απαιτεί ανθρώπους που αστραπιαία αδειάζουν τις σκέψεις τους και μπορούν να ουδετεροποιούν τα αρνητικά τους συναισθήματα, για να εκτελούν την αποστολή τους. Αυτό κι αν είναι ανθρώπινα ηρωικό.
Μετά το ατύχημα, η ώρα των συγκινητικών λόγων, η κυριαρχία της διάχυτης συγκίνησης, της απόγνωσης για την απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου, όλα για την αναγνώριση μιας θετικής συμμετοχής στο πένθος που ενέσκηψε ξαφνικά.
Είναι η ώρα που η κοινή γνώμη διεγείρεται, συμπάσχει, θρηνεί αλλά και αναζητεί υπαίτιους, το ανθρώπινο λάθος.
Ξαφνικά κι ενώ η Πολεμική Αεροπορία συλλέγει συντρίμμια, και ακόμη δεν έχει κηδέψει τον πιλότο της, μαζί με την οικογένειά του, ενώ υπάρχουν πληρώματα που από το επόμενο λεπτό της θλιβερής είδησης, πρέπει να απογειωθούν για την επόμενη αναχαίτιση και κυριότερα να προσγειωθούν στην συνέχεια με ασφάλεια, ξαφνικά εμφανίζονται, οι κυνηγοί του ανθρώπινου λάθους.
Κανείς δεν μπορεί να περιμένει, αναζητείται η διερεύνηση του ενός λεπτού, υπάρχουν ακόμη κι άνθρωποι που σκέφτονται να «ψέξουν τον νεκρό» μετά τον θάνατό του.
Τελικά καταλήξαμε να συζητάμε για τον χωρικό αποπροσανατολισμό(Spatial Disorientation),για την επίγνωση κατάστασης(situational awareness), για να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία πως τέλος πάντων δεν είναι ανθρώπινο έργο η πτήση, πως τα ανθρώπινα όργανά μας δεν είναι επαρκή να αντιμετωπίσουν σταθερά όλες τις προκλήσεις και τους κινδύνους στον αέρα ιδιαίτερα μετά τις αυξημένες δικές μας απαιτήσεις από μηχανήματα και ανθρώπους.
Παρότι οι ένοπλες δυνάμεις επιλέγουν τα καλύτερα «ανθρώπινα σώματα», με άριστες αισθήσεις, αυτές υπάρχουν στιγμές που δεν είναι αποτελεσματικές.
Οι λόγοι; Ο προσανατολισμός μας στο έδαφος βασίζεται στην αποδοχή του αξιώματος πως ο ορατός κόσμος μας δεν μεταβάλλεται και η δύναμη που όλοι αποκαλούμε βαρύτητα υφίσταται μονίμως, με σταθερή ένταση και συμπεριφορά. Είναι και αυτή η μόνιμη προσδοκία μας πως στις λίμνες η επιφάνεια είναι λεία και τα δένδρα μεγαλώνουν κατακόρυφα.
Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί πως τα αεροσκάφη δεν πετούν με τον πιλότο απλά να κάθεται στο κάθισμά του. Εκείνος πρέπει να μπορεί «να βγει έξω από αυτό», να προβλέπει τι ακολουθεί μετά και να αντιδρά.
Μπορεί να βασίζεται στις αισθήσεις του για να αντλήσει πληροφορίες αναγκαίες για την πτήση, στην όραση για το 80% από αυτές , και 20% στην ακοή, που στις κοιλότητες των οργάνων της στεγάζεται το κέντρο ισορροπίας, αλλά πρέπει να συνδυάσει δεδομένα για να καταλήγει στα ορθά συμπεράσματα.
Αλήθεια πόσο συχνά πρέπει να περιμένει ένας πιλότος τον χωρικό αποπροσανατολισμό;
Το 90% ως και 100% των πιλότων θα «συναντηθεί» μαζί του. Μια σχετική αναφορά του ΝΑΤΟ(2008) έδειξε πως αυτός ήταν μια κυρίαρχη αιτία στο 33% των ατυχημάτων των ετών από το 1993 μέχρι και το 2002 για Στρατιωτικά αεροσκάφη στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην πολιτική αεροπορία παρόμοια τα μεγέθη και τα αποτελέσματα: 30% συμμετοχή στις αιτίες ατυχημάτων και δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων θανατηφόρα.
Ευτυχώς δεν είναι ευθύνη των πιλότων η ανθρώπινη αδυναμία τους να αντιληφθούν το μέγεθος του κινδύνου που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Μα αν δεν κατηγορηθούν εκείνοι τότε ποιος είναι υπεύθυνος για το ανθρώπινο λάθος;
Η απάντηση μπορεί να βρεθεί στις αιτίες που δυνητικά μπορεί να δημιουργούν την εμφάνιση της απειλής:
Εκείνος έφυγε κρατώντας στην αγκαλιά του μια σημαία και μια ιδέα, πως η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει και η δική του αποστολή είναι μόνο να την κρατάει ελεύθερη, για να μπορέσουν τα παιδιά και τα εγγόνια του να προοδεύσουν.
Από την άλλη αν βρισκόταν από μια γωνιά θα παρακαλούσε όλους εμάς να μην σχολιάζουμε με τόση ζέση, να πιστεύουμε στις ένοπλες δυνάμεις που έχουν αναλάβει την υπεράσπισή της, και να θυμόμαστε πως κι αν έφυγε ένας, ακολουθούν άλλοι.
Απλά αυτοί οι άλλοι χρειάζονται μια πραγματική στάση συμπαράστασης, σεβασμό για τις θυσίες που κάνουν και αναγνώριση για τις στιγμές ξεγνοιασιάς που χαρίζουν, κλέβοντάς της από τα δικά τους βιολογικά παιδιά και τις συζύγους. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Άξιος Σμηναγέ-Αθάνατος !!
*Ο Δημήτριος Σούκερας είναι Απόστρατος Αξιωματικός της Αεροπορίας Στρατού και Χειριστής ελικοπτέρων, διερευνητής αεροπορικών ατυχημάτων, πλήρες μέλος της Διεθνής κοινότητας διερευνητών(ISASI) και Επισκέπτης Καθηγητής στο San Jose State University των ΗΠΑ, που διδάσκει διερεύνηση ατυχημάτων σε μεταπτυχιακούς φοιτητές Αεροναυπηγικής.
Γράφει ο Δημήτριος Σούκερας
«Σχηματισμός δύο Mirage 2000-5 επιστρέφει από αποστολή αναχαίτισης όταν ξαφνικά στα 9 ναυτικά μίλια από το αεροδρόμιο της Σκύρου, στις 1215 τοπική, χάνεται το σήμα των ραντάρ του Νο1 του σχηματισμού. Ήταν 12 Απριλίου 2018 όταν ο Σμηναγός (Ι) Γεώργιος Μπαλταδώρος, πέταξε για την αιωνιότητα. Άφησε πίσω του σύζυγο και δύο παιδιά.»
Δυστυχώς λιγοστοί είναι σε θέση να αντιληφθούν τους καθημερινούς κινδύνους του αεροπορικού επαγγέλματος, ιδιαίτερα για όσους πετούν για τις ένοπλες δυνάμεις.
Θέλει και λίγη προσπάθεια είναι η αλήθεια, να μπορείς να κατανοήσεις πως όλο αυτό το καθημερινό αντάμωμα με τον κίνδυνο δεν μπορεί να μετριέται με την γήινη μονάδα του χρόνου, γιατί αυτή του είδους η ζωή απαιτεί ανθρώπους που αστραπιαία αδειάζουν τις σκέψεις τους και μπορούν να ουδετεροποιούν τα αρνητικά τους συναισθήματα, για να εκτελούν την αποστολή τους. Αυτό κι αν είναι ανθρώπινα ηρωικό.
Μετά το ατύχημα, η ώρα των συγκινητικών λόγων, η κυριαρχία της διάχυτης συγκίνησης, της απόγνωσης για την απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου, όλα για την αναγνώριση μιας θετικής συμμετοχής στο πένθος που ενέσκηψε ξαφνικά.
Είναι η ώρα που η κοινή γνώμη διεγείρεται, συμπάσχει, θρηνεί αλλά και αναζητεί υπαίτιους, το ανθρώπινο λάθος.
Ξαφνικά κι ενώ η Πολεμική Αεροπορία συλλέγει συντρίμμια, και ακόμη δεν έχει κηδέψει τον πιλότο της, μαζί με την οικογένειά του, ενώ υπάρχουν πληρώματα που από το επόμενο λεπτό της θλιβερής είδησης, πρέπει να απογειωθούν για την επόμενη αναχαίτιση και κυριότερα να προσγειωθούν στην συνέχεια με ασφάλεια, ξαφνικά εμφανίζονται, οι κυνηγοί του ανθρώπινου λάθους.
Κανείς δεν μπορεί να περιμένει, αναζητείται η διερεύνηση του ενός λεπτού, υπάρχουν ακόμη κι άνθρωποι που σκέφτονται να «ψέξουν τον νεκρό» μετά τον θάνατό του.
Αποπροσανατολισμός
Παρότι οι ένοπλες δυνάμεις επιλέγουν τα καλύτερα «ανθρώπινα σώματα», με άριστες αισθήσεις, αυτές υπάρχουν στιγμές που δεν είναι αποτελεσματικές.
Οι λόγοι; Ο προσανατολισμός μας στο έδαφος βασίζεται στην αποδοχή του αξιώματος πως ο ορατός κόσμος μας δεν μεταβάλλεται και η δύναμη που όλοι αποκαλούμε βαρύτητα υφίσταται μονίμως, με σταθερή ένταση και συμπεριφορά. Είναι και αυτή η μόνιμη προσδοκία μας πως στις λίμνες η επιφάνεια είναι λεία και τα δένδρα μεγαλώνουν κατακόρυφα.
Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί πως τα αεροσκάφη δεν πετούν με τον πιλότο απλά να κάθεται στο κάθισμά του. Εκείνος πρέπει να μπορεί «να βγει έξω από αυτό», να προβλέπει τι ακολουθεί μετά και να αντιδρά.
Μπορεί να βασίζεται στις αισθήσεις του για να αντλήσει πληροφορίες αναγκαίες για την πτήση, στην όραση για το 80% από αυτές , και 20% στην ακοή, που στις κοιλότητες των οργάνων της στεγάζεται το κέντρο ισορροπίας, αλλά πρέπει να συνδυάσει δεδομένα για να καταλήγει στα ορθά συμπεράσματα.
Αλήθεια πόσο συχνά πρέπει να περιμένει ένας πιλότος τον χωρικό αποπροσανατολισμό;
Το 90% ως και 100% των πιλότων θα «συναντηθεί» μαζί του. Μια σχετική αναφορά του ΝΑΤΟ(2008) έδειξε πως αυτός ήταν μια κυρίαρχη αιτία στο 33% των ατυχημάτων των ετών από το 1993 μέχρι και το 2002 για Στρατιωτικά αεροσκάφη στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην πολιτική αεροπορία παρόμοια τα μεγέθη και τα αποτελέσματα: 30% συμμετοχή στις αιτίες ατυχημάτων και δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων θανατηφόρα.
Ευτυχώς δεν είναι ευθύνη των πιλότων η ανθρώπινη αδυναμία τους να αντιληφθούν το μέγεθος του κινδύνου που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Μα αν δεν κατηγορηθούν εκείνοι τότε ποιος είναι υπεύθυνος για το ανθρώπινο λάθος;
Ανθρώπινο λάθος
Η απάντηση μπορεί να βρεθεί στις αιτίες που δυνητικά μπορεί να δημιουργούν την εμφάνιση της απειλής:
- Εκτεταμένος χρόνος εμπλοκής σε ελιγμούς υψηλών G (αποστολή αναχαίτισης)
- Σωματικός κορεσμός από συνεχές στρες (αποστολή αναχαίτισης)
- Ψυχολογική κατάσταση του πιλότου(χωρίς σχόλια)
- Αρχική και περιοδική εκπαίδευση σε εξειδικευμένους εξομοιωτές για SD(πηγαίνουν οι πιλότοι μας;)
- Χρήση κανονικών εξομοιωτών σε σενάρια SD(πηγαίνουν οι πιλότοι μας;)
- Χρήση ενδεχομένως άλλων μέσων εκπαίδευσης π.χ Barany chair(κάτι, κάποιος ;)
Είναι νομίζω ορατό πλέον και σε εμάς , στην γήινη μας πραγματικότητα, πως υπάρχουν λόγοι και αιτίες και όπως φαίνεται βαρύτερα ανθρώπινα λάθη για όσους απαντήσουν πως μια χώρα σε Μνημόνιο δεν μπορεί να βρει κονδύλια για όλα αυτά , όταν όμως ταυτόχρονα απαντούν αυτό, ή έστω βιαστικά προτείνουν την υιοθεσία των παιδιών του Αθάνατου Σμηναγού (Ι) Μπαλταδώρου, από την Βουλή των Ελλήνων, μοιραία είναι σαν να αναγνωρίζουν, πως πράγματι δεν επαρκεί η μέριμνα που έχει ληφθεί για τους «ένστολους» πιλότους της χώρας.
Είναι και αυτή η συζήτηση που προέκυψε για τις συντάξεις, μετά τον θάνατο των ιπταμένων, που φωτίζουν όλους εκείνους που συμμετέχουν στο « βαρύτερο ανθρώπινο λάθος».
Δεν είναι ο Ίκαρος, που συναντώντας χαμηλή νέφωση και εισερχόμενος σε αυτήν ( αν πράγματι αυτό έγινε) ευρισκόμενος σε χαμηλό ύψος, το υπερεκτίμησε, καθώς δεν είχε συγκριτικά σημεία να διαπιστώσει πως είναι χαμηλότερα από αυτό που συνδυαστικά οι αισθήσεις του έλεγαν.
Δεν είναι ο Ίκαρος, που συναντώντας χαμηλή νέφωση και εισερχόμενος σε αυτήν ( αν πράγματι αυτό έγινε) ευρισκόμενος σε χαμηλό ύψος, το υπερεκτίμησε, καθώς δεν είχε συγκριτικά σημεία να διαπιστώσει πως είναι χαμηλότερα από αυτό που συνδυαστικά οι αισθήσεις του έλεγαν.
Από την άλλη αν βρισκόταν από μια γωνιά θα παρακαλούσε όλους εμάς να μην σχολιάζουμε με τόση ζέση, να πιστεύουμε στις ένοπλες δυνάμεις που έχουν αναλάβει την υπεράσπισή της, και να θυμόμαστε πως κι αν έφυγε ένας, ακολουθούν άλλοι.
Απλά αυτοί οι άλλοι χρειάζονται μια πραγματική στάση συμπαράστασης, σεβασμό για τις θυσίες που κάνουν και αναγνώριση για τις στιγμές ξεγνοιασιάς που χαρίζουν, κλέβοντάς της από τα δικά τους βιολογικά παιδιά και τις συζύγους. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Άξιος Σμηναγέ-Αθάνατος !!
*Ο Δημήτριος Σούκερας είναι Απόστρατος Αξιωματικός της Αεροπορίας Στρατού και Χειριστής ελικοπτέρων, διερευνητής αεροπορικών ατυχημάτων, πλήρες μέλος της Διεθνής κοινότητας διερευνητών(ISASI) και Επισκέπτης Καθηγητής στο San Jose State University των ΗΠΑ, που διδάσκει διερεύνηση ατυχημάτων σε μεταπτυχιακούς φοιτητές Αεροναυπηγικής.
Newspaper is an amazing magazine blogger theme that is easy to use and change to fit your needs
No comments
Post a Comment