ΡΚΚ, ο κουρδικός καρκίνος της Τουρκίας

 ΡΚΚ, ο κουρδικός καρκίνος της Τουρκίας - Το Κουρδικό ζήτημα είναι βασικός λόγος που οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις έχουν περιέλθει στα όρια της ρήξης

Με τους Κούρδους του YPG (παρακλάδι του ΡΚΚ στη Συρία) να ελέγχουν ολόκληρη τη βορειοανατολική Συρία και το καντόνι του Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία, ο εφιάλτης της Τουρκίας άρχισε να γίνεται πραγματικότητα.

Έτσι αποφάσισαν το 2016 να εισβάλουν στη βόρειο Συρία (επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη») για να εμποδίσουν την ενοποίηση του Αφρίν με τα ανατολικά κουρδικά καντόνια. Και όταν οι Αμερικανοί ανακοίνωσαν τη συγκρότηση στρατιωτικής δύναμης με κορμό τους Κούρδους του YPG για τη φύλαξη των συνόρων, ο Ερντογάν δρομολόγησε την εν εξελίξει επίθεση στο Αφρίν (επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας»).

Το Κουρδικό ζήτημα είναι βασικός λόγος που οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις έχουν περιέλθει στα όρια της ρήξης. Για την ακρίβεια, το Κουρδικό είναι ο καταλύτης για τη γεωπολιτική ρευστοποίηση στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας, που εκ των πραγμάτων εγείρει ζήτημα για την ίδια την εδαφική ακεραιότητά της.

Μπορεί ο πόλεμος στη Συρία να έφερε στην πρώτη γραμμή το εκεί σκέλος του κουρδικού έθνους, αλλά το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων πάει πολύ πίσω.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας 1990 ο Οζάλ με ανατολίτικη κομπορρημοσύνη μιλούσε για την αναδυόμενη τουρκική ζώνη επιρροής, που θα εκτεινόταν από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος, η Τουρκία ήταν ήδη καρκινοπαθής.

Το εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο του ΡΚΚ, που ξεκίνησε το 1984, δεν κατάφερε μόνο να αποσταθεροποιήσει την τουρκική κυριαρχία στις νοτιοανατολικές επαρχίες. Άσκησε και διαβρωτική επιρροή συνολικά στο μετακεμαλικό καθεστώς.

Επιδιώκοντας στρατιωτική λύση

Για χρόνια το τουρκικό Γενικό Επιτελείο έδινε στον εαυτό του διαδοχικές διορίες για να επιτύχει στρατιωτική λύση. Παρότι σε αυτό το μέτωπο χρησιμοποίησε ό,τι καλύτερο διέθετε στο στρατιωτικό επίπεδο, παρότι δεν τσιγκουνεύθηκε ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους, δεν κατάφερε να συντρίψει τη ραχοκοκαλιά του αντάρτικου, όπως επανειλημμένως είχε εξαγγείλει.

Δεν το κατάφεραν ούτε οι αλλεπάλληλες εισβολές του τουρκικού στρατού στο βόρειο Ιράκ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Ας σημειωθεί ότι το 1994 είχαν εισβάλει 40.000 Τούρκοι στρατιώτες υπό τον στρατηγό Τσεβίκ Μπιρ (επιχείρηση Ατσάλι), χωρίς και πάλι να επιτύχουν τον αντικειμενικό σκοπό τους.

Παρά τις σημαντικές απώλειες που κατά καιρούς έχει υποστεί, το ΡΚΚ έχει αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώνει ως αντάρτικο και να προκαλεί σημαντικά πλήγματα στις τουρκικές δυνάμεις. Τα θύματα αυτού του ασύμμετρου πολέμου ξεπερνούν κατά πολύ τις 40.000. Ένα σημαντικό ποσοστό είναι Τούρκοι στρατιώτες, ενώ πολλαπλάσιοι είναι οι τραυματίες.

Τεράστιο είναι και το οικονομικό κόστος. Το κόστος για την Τουρκία έχει υπολογισθεί αθροιστικά από τουρκικές πηγές σε πολύ πάνω από 300 δισ. δολάρια.

Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθούν το μεγάλο κόστος των καταστροφών που προκαλούσαν τόσο οι επιθέσεις των ανταρτών όσο και η δράση των δυνάμεων ασφαλείας, καθώς και το κόστος από την παρακώλυση της οικονομικής δραστηριότητας στις νοτιοανατολικές επαρχίες.

Διαβάστε τη συνέχει στην ιστοσελίδα του Σταύρου Λυγερού: slpress.gr