Ανεβαίνει «πίστα» ο τουρκικός επεκτατισμός

Ανεβαίνει "πίστα" ο τουρκικός επεκτατισμός - Τι σηματοδοτεί η σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών και ο τρόπος που η Τουρκία εκμεταλλεύεται το περιστατικό

Γράφει η Νεφέλη Λυγερού 

Μοιάζει να έχει περάσει μία αιωνιότητα από τότε που ο Νίκος Κοτζιάς, πιασμένος αγκαζέ με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, τραγουδούσε το we are the world, υμνώντας την παγκόσμια ειρήνη. Αυτό το χαριτωμένο στιγμιότυπο επ’ ουδενί δεν συνάδει με τη σύλληψη, κράτηση και απόδοση κατηγοριών στους δύο Έλληνες στρατιωτικούς. Το περιστατικό δεν είναι πρωτόγνωρο, λόγω των συνθηκών που επικρατούν στη συγκεκριμένη περιοχή, αλλά –με επιλογή της Άγκυρας– έχει ήδη λάβει ευρύτατες πολιτικές διαστάσεις.

Εδώ και αρκετό καιρό, η Αθήνα αντιμετωπίζει μία Τουρκία, η οποία κλιμακώνει την επιθετική πίεσή της. Οι λόγοι είναι και εσωτερικοί, αλλά δεν είναι μόνο τέτοιοι, όπως συχνά δηλώνεται με επιπολαιότητα. Ο Ερντογάν έχει σε ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο δηλώσει ότι η σημερινή τάξη πραγμάτων ρευστοποιείται γεωπολιτικά και πως η Τουρκία ή θα χάσει ή θα κερδίσει εδάφη, προσθέτοντας ότι ο ίδιος είναι αποφασισμένος να συμβεί το δεύτερο.

Κατά συνέπεια, η κλιμάκωση της επιθετικής ρητορικής και σωστότερα η ριζοσπαστικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη του Ερντογάν να προσεταιριστεί εκλογικά τους Γκρίζους Λύκους. Ούτε μόνο ότι πιέζεται τόσο από τη δημιουργία ενός νέου εθνικιστικού κόμματος, όσο και από τη σκλήρυνση της εθνικιστικής ρητορικής του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο παραδοσιακά εστιάζει στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, αντανακλά μία ευρύτερη στρατηγική επιλογή, την οποία ήδη βλέπουμε να εφαρμόζεται στη βόρειο Συρία. Στην πραγματικότητα, έχουμε εισέλθει σε νέα ιστορική περίοδο, αλλά –όπως όλα δείχνουν– στην Αθήνα (κι όχι μόνο) σκέπτονται με όρους παρελθόντος. Με άλλα λόγια, παραμένουν διανοητικά και κατ’ επέκτασιν και πολιτικά εγκλωβισμένοι σε σχήματα που σε μεγάλο βαθμό έχουν πάψει να ισχύουν.

Ανάγκη προσαρμογής

Προφανώς, η ελληνική εξωτερική πολιτική επιβάλλεται να λάβει σοβαρά υπόψη της όλα τα παραπάνω και να προσαρμοστεί γρήγορα στις νέες ασταθείς και περισσότερο επικίνδυνες συνθήκες. Μόνο έτσι θα έχει ελπίδες να ανασχέσει την κλιμακούμενη τουρκική επεκτατική πίεση. Το περιστατικό του Έβρου είναι εκ των πραγμάτων ένα ηχηρό καμπανάκι. Αυτό που παλαιότερα θα ήταν ένα περιστατικό ρουτίνας, το οποίο θα το διευθετούσαν οι εκατέρωθεν τοπικοί διοικητές, έχει ήδη μετατραπεί τουλάχιστον σε διπλωματικό καψώνι.

Είναι αξιοσημείωτο πως τις ημέρες της σύλληψης στην άλλη πλευρά των συνόρων πραγματοποιείτο μία τουρκική στρατιωτική άσκηση. Πηγές δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο η Άγκυρα να επιθυμούσε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο μεθοριακό επεισόδιο για να το εκμεταλλευτεί.

Από την αρχή, η Αθήνα υιοθέτησε την τουρκική εκδοχή για παράνομη είσοδο των δύο Ελλήνων στρατιωτικών μερικά μέτρα εντός της τουρκικής επικράτειας. Προφανώς, επεδίωξε να διευκολύνει την άμεση απελευθέρωση των δύο, αποδεχόμενη την ευθύνη τους, η οποία μπορεί να υφίσταται, αλλά τουλάχιστον τότε δεν είχε επιβεβαιωθεί κατά τρόπο αναμφισβήτητο. Για τον ίδιο λόγο, για να μην προκληθεί θόρυβος, οι ελληνικές αρχές απέκρυψαν το γεγονός για πολλές ώρες.

Το κλίμα, όμως, ήταν ήδη πολύ διαφορετικό και το περιστατικό επιβεβαιώνει την αλλαγή που έχει συντελεστεί ευρύτερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όλα δείχνουν ότι είμαστε στην αρχή μία σταδιακά αυξανόμενης, παρατεταμένης και νέας μορφής έντασης, παρότι, προ ημερών, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει πως η προκλητικότητας της Τουρκίας αποκλιμακώνεται! Είναι αξιοσημείωτο πως στην Αθήνα δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σε δηλώσεις του Ταγίπ Ερνογάν ότι η αναθεωρητική στρατηγική του έχει «στόχο να αποκαταστήσει τις γεωγραφικές και ιστορικές αδικίες».

Προσομοίωση διάβασης του Έβρου

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ....

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress.gr