Η συμμετοχή στο συλλαλητήριο είναι διεκδίκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων! - Δικαιούμαστε να περιορίσουμε την έκφραση απόψεων επειδή διαφωνούμε μαζί τους;
Γράφει ο Αθανάσιος Ν. Σαμαράς
καθηγητής πολιτικής επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά
Η υπερβολή εκμηδενίζει. Αυτό είναι ίσως το δεύτερο σημαντικότερο μάθημα στην στρατηγική επικοινωνία. Το πρώτο είναι η ρητορική λιτότητα. Αλλά ας γυρίσουμε στο δεύτερο μάθημα: «η υπερβολή εκμηδενίζει».
Η επιδεικτική γραφικοποίησης και η χλεύη, η απόπειρα ενεργοποίησης του σπιράλ της σιωπής δια των Μέσων ενημέρωσης, οι ρητορικές πρακτικές που ξεκινάνε από την πολωμένη επικοινωνία και αρχίζουν να προσεγγίζουν κεντρικές εκφάνσεις του ηθικού αποκλεισμού, οι συνεχόμενες και αλλεπάλληλες προβοκάτσιες, η άσκηση ψυχολογικής πίεσης στα όρια της ψυχολογικής βίας.
Όλα αυτά γίνονται τόσο πρόδηλα και τόσο επιδεικτικά που καθίστανται με ακραίο τρόπο αντιπαραγωγικά γιατί ανταγωνίζονται ευθέως τον κόσμο. Με αυτού του τύπου τις αντιδράσεις οι διαφωνούντες με τα συλλαλητήρια ανασυγκροτούν αυτούς που διαδήλωσαν και θα διαδηλώσουν σε «ετερότητα», υποστασιοποιούν και παγιώνουν κάτι το οποίο φαντάζονται ότι καταπολεμούν.
Εάν είναι πλάνη είναι οικτρή, εάν είναι προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν βολικό εχθρό για να ενισχύσουν τα ταυτοτικά τους στοιχεία ή να εκτονώσουν τις ιδεοληψίες τους τότε αυτή η δεύτερη πλάνη είναι ακόμα οικτρότερη από την πρώτη γιατί αυτό που κατασκευάζουν μόνον «βολικό» δεν θα είναι.
Η συμμετοχή στο συλλαλητήριο σε λίγο θα παύσει να έχει την μορφή πολιτικής θέσης για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής ή μορφή δήλωσης που αφορά την εθνική ταυτότητα και θα καταστεί πράξη διεκδίκησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Πρέπει η κοινή γνώμη να επηρεάζει την εξωτερική πολιτική; Αυτό είναι ένα ερώτημα.
Δικαιούμαστε να περιορίσουμε την έκφραση απόψεων σε μία δημοκρατία επειδή διαφωνούμε μαζί τους;
Αυτό είναι ένα τελείως άλλο και διαφορετική υφής ερώτημα. Ακόμα και για όποιον η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι «όχι» η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα δεν μπορεί να είναι «ναι».
Έχω από καιρό παύσει να ασχολούμαι με τα επιχειρήματα που αφορούν την ουσία του θέματος για τα οποία γίνεται το συλλαλητήριο, γιατί όσον με αφορά η ουσία του θέματος έχει μετακινηθεί από το ποια ονομασία θα αποδεχτούμε για την όμορη χώρα στο είδος της δημοκρατίας που έχουμε και των ορίων της δημοκρατικής έκφρασης που μας επιτρέπεται.
Κι εκεί προσωπικά «δεν βάζω νερό στο κρασί μου».
Κατά τα λοιπά ως αναλυτής ρητορικής αντιμετωπίζω, με στωικότητα, μία καταιγίδα από λογικές πλάνες. Μία καταιγίδα που, για να εξηγούμαι, με χτυπάει αλύπητα από όλες τις πλευρές. Και κάτι τελευταίο, η λέξη κλειδί για να προσεγγίσουμε αυτές τις καταστάσεις είναι μία: «ενσυναίσθηση».
Γράφει ο Αθανάσιος Ν. Σαμαράς
καθηγητής πολιτικής επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά
Η υπερβολή εκμηδενίζει. Αυτό είναι ίσως το δεύτερο σημαντικότερο μάθημα στην στρατηγική επικοινωνία. Το πρώτο είναι η ρητορική λιτότητα. Αλλά ας γυρίσουμε στο δεύτερο μάθημα: «η υπερβολή εκμηδενίζει».
Η επιδεικτική γραφικοποίησης και η χλεύη, η απόπειρα ενεργοποίησης του σπιράλ της σιωπής δια των Μέσων ενημέρωσης, οι ρητορικές πρακτικές που ξεκινάνε από την πολωμένη επικοινωνία και αρχίζουν να προσεγγίζουν κεντρικές εκφάνσεις του ηθικού αποκλεισμού, οι συνεχόμενες και αλλεπάλληλες προβοκάτσιες, η άσκηση ψυχολογικής πίεσης στα όρια της ψυχολογικής βίας.
Όλα αυτά γίνονται τόσο πρόδηλα και τόσο επιδεικτικά που καθίστανται με ακραίο τρόπο αντιπαραγωγικά γιατί ανταγωνίζονται ευθέως τον κόσμο. Με αυτού του τύπου τις αντιδράσεις οι διαφωνούντες με τα συλλαλητήρια ανασυγκροτούν αυτούς που διαδήλωσαν και θα διαδηλώσουν σε «ετερότητα», υποστασιοποιούν και παγιώνουν κάτι το οποίο φαντάζονται ότι καταπολεμούν.
Εάν είναι πλάνη είναι οικτρή, εάν είναι προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν βολικό εχθρό για να ενισχύσουν τα ταυτοτικά τους στοιχεία ή να εκτονώσουν τις ιδεοληψίες τους τότε αυτή η δεύτερη πλάνη είναι ακόμα οικτρότερη από την πρώτη γιατί αυτό που κατασκευάζουν μόνον «βολικό» δεν θα είναι.
Η συμμετοχή στο συλλαλητήριο σε λίγο θα παύσει να έχει την μορφή πολιτικής θέσης για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής ή μορφή δήλωσης που αφορά την εθνική ταυτότητα και θα καταστεί πράξη διεκδίκησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Πρέπει η κοινή γνώμη να επηρεάζει την εξωτερική πολιτική; Αυτό είναι ένα ερώτημα.
Δικαιούμαστε να περιορίσουμε την έκφραση απόψεων σε μία δημοκρατία επειδή διαφωνούμε μαζί τους;
Αυτό είναι ένα τελείως άλλο και διαφορετική υφής ερώτημα. Ακόμα και για όποιον η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι «όχι» η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα δεν μπορεί να είναι «ναι».
Έχω από καιρό παύσει να ασχολούμαι με τα επιχειρήματα που αφορούν την ουσία του θέματος για τα οποία γίνεται το συλλαλητήριο, γιατί όσον με αφορά η ουσία του θέματος έχει μετακινηθεί από το ποια ονομασία θα αποδεχτούμε για την όμορη χώρα στο είδος της δημοκρατίας που έχουμε και των ορίων της δημοκρατικής έκφρασης που μας επιτρέπεται.
Κι εκεί προσωπικά «δεν βάζω νερό στο κρασί μου».
Κατά τα λοιπά ως αναλυτής ρητορικής αντιμετωπίζω, με στωικότητα, μία καταιγίδα από λογικές πλάνες. Μία καταιγίδα που, για να εξηγούμαι, με χτυπάει αλύπητα από όλες τις πλευρές. Και κάτι τελευταίο, η λέξη κλειδί για να προσεγγίσουμε αυτές τις καταστάσεις είναι μία: «ενσυναίσθηση».
Τι να κάνετε για να μη χάνετε τα νέα από τη σελίδα του Armyvoice στο Facebook
Οι αλλαγές στον αλγόριθμο του Facebook ίσως να μειώνουν τις ειδήσεις που βλέπουν οι αναγνώστες μας από τη σελίδα μας.
Για να συνεχίσεις να βλέπεις τις ειδήσεις του www.armyvoice.gr επισκέψου τη σελίδα μας στο Facebook https://www.facebook.com/armyvoiceGR και να κάνεις δύο βήματα.
- Επιλέγεις Ακολουθείτε – Follow
- Διαλέγεις: Να εμφανίζονται Πρώτα – See first
No comments
Post a Comment