Αφρίν: Παγίδα η Συρία για την Τουρκία!

Αφρίν: Παγίδα η Συρία για την Τουρκία  - Ποιούς κινδύνους κρύβει η επιχείρηση στο Αφρίν για την Τουρκία

Γράφει ο Μάριος Ευρυβιάδης

Προσπαθώ, ερευνώντας, να εντοπίσω μια περίπτωση μεταπολεμικά όπου κάποιο ισχυρό κράτος κατάφερε, μετά από στρατιωτική επέμβαση να δημιουργήσει, να συντηρήσει και να νομιμοποιήσει, ζώνη επιρροής ή ασφαλείας στα σύνορά του ή μακριά από αυτά, επικαλούμενο τη διαφύλαξη των εθνικών του συμφερόντων ή των ιδεολογικών του πεποιθήσεων.

Δεν υπάρχει. Και τα παραδείγματα είναι πάμπολα. Όμως το κλασικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Λιβάνου, όπου δυο γειτονικά κράτη προσπάθησαν να δημιουργήσουν τέτοιες ζώνες επιρροής και ασφαλείας και τα κατάφεραν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τελικά όμως αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Η Συρία των Άσσαντ μπήκε στον Λίβανο στρατιωτικά το 1976 -αλλά κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησης της Βηρυτού- με αφορμή τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε το 1975. Ο πόλεμος αυτός τελείωσε το 1990 (Συμφωνία Ταΐφ) αλλά το καθεστώς Άσσαντ αρνήθηκε να αποσύρει τις δυνάμεις του, επικαλούμενο ζητήματα ασφαλείας. Τελικά τις απέσυρε το 2005 αλλά με τη ουρά στα σκέλια.

Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Προέδρου του Λιβάνου Χαρίρι που αποδόθηκε στο καθεστώς Άσσαντ- κάτι που δεν εξακριβώθηκε ποτέ και που μπορούσε κάλλιστα να ήταν μια καλομελετημένη προβοκάτσια.

Μετά τη δολοφονία υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις κατά της Συρίας στο Λίβανο καθώς επίσης και πιέσεις από τις ΗΠΑ, από άλλες δυτικές κυβερνήσεις και από τον οργανισμό του ΟΗΕ. Τελικά ο Άσσαντ, φοβούμενος για το καθεστώς του, έκανε την ανάγκη αρετή και επικαλούμενος την Συμφωνία Ταΐφ που προέβλεπε την απόσυρση των Συριακών στρατευμάτων, συμμορφώθηκε.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με το Ισραήλ. Το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο το 1978, (Operation Litani) με αφορμή επιθέσεις Παλαιστινίων από τον Λίβανο που είχαν αρκετούς ισραηλινους νεκρούς. Χρησιμοποιώντας δυνάμεις των Χριστιανών φαλαγγιτών του Λιβάνου, που πολεμούσαν τους Παλαιστίνιους, το Ισραήλ έφτιαξε "ζώνη ασφαλείας" νότια του ποταμού Λιτάνι με ηγέτη τον φαλαγγίτη Σαάτ Χαντάτ του "Ελεύθερου Στρατού του Λιβάνου".

Μαζί έφτιαξαν και την "Κυβέρνηση του Ελεύθερου Λιβάνου". Το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε ξανά (Operation Peace Galilei) με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Πρέσβη του στην Βρετανία από Παλαιστίνιο.

Τότε έφθασε μέχρι την Βηρυτό την οποία βομβάρδισε ανηλεώς. Επίσης επέστρεψε στους φαλαγγίτες να δολοφονήσουν εν ψυχρώ 3500 άμαχους Παλαιστίνιους (στους καταυλισμούς Σάπρα και Σατίλα) , και εξανάγκασε την "Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης" μαζί με τον ηγέτη της Αραφάτ, να εγκαταλείψουν τον Λίβανο και να εγκατασταθούν στην Τυνησία.

Όπως και στην περίπτωση της Συρίας- αλλά πέντε χρόνια πριν- έτσι και το Ισραήλ έβαλε την ουρά στα σκέλια και απεχώρησε από τον νότιο Λίβανο το 2000. Το κόστος της κατοχής του είχε γίνει ασήκωτο, αρχίζοντας από διαμαρτυρίες μέσα στην ίδια του τη χώρα. Κάνοντας και αυτό την ανάγκη αρετή, όπως και η Συρία αργότερα, τα μάζεψε και έφυγε.

Με την αποχώρηση του Ισραήλ κατέρρευσαν όλα τα πολιτικά "κατασκευάσματα" που οικοδόμησε στο νότιο Λίβανο μέσω των πληρεξουσίων του. Οι τελευταίοι, όσοι δεν έχασαν τη ζωή τους, κατέληξαν πρόσφυγες στο Ισραήλ.

Είναι η περίπτωση του Ισραήλ και η αιματηρή περιπέτειά του στον νότιο Λίβανο για πάνω από δυο δεκαετίες, που παραπέμπει σε αυτά που η Τουρκία επιχειρεί να πετύχει σήμερα, με τη στρατιωτική της εισβολή στη Βόρεια Συρία. Και εκτιμώ πως οι συνέπειες για αυτή θα είναι, ίσως, πολύ χειρότερες από αυτές που υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται το εβραϊκό κράτος.

Οι απανωτές εισβολές του Ισραήλ στον Λίβανο είχαν ως συνέπεια τη δημιουργία της οργάνωσης που γνωρίζουμε ως Χεζπολλάχ.

Η Χεζπολλάχ είναι σήμερα η πιο ισχυρή πολεμική και πολιτική δύναμη στον Λίβανο. Ο ρόλος της στη στήριξη του καθεστώτος Άσσαντ και της κατίσχυσης του Ισλαμικού κράτους των αποκεφαλιστών υπήρξε πολύ σημαντική.

Η Χεζπολλάχ είναι σήμερα και ο πληρεξούσιος του Ιράν στην περιοχή, ένα γεγονός που της προσδίδει ιδιαίτερη στρατηγική σημασία. Λόγω της σχέσης αυτής η Χεζπολλάχ είναι χαρακτηρισμένη ως τρομοκρατική οργάνωση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Η Χεζπολλάχ είναι σιιτική οργάνωση.

Μετά την επικράτηση της επανάστασης των Μουλλάδων στο Ιράν το 1978, η Χεζπολλάχ (γνωστή τότε ως Αμάλ) ενισχύθηκε με όπλα και χρήματα από την Τεχεράνη ως πόλος αντίστασης κατά των Ισραηλινών και των Αμερικανών. (Το 1982 το Ιράν δημιούργησε και την πρώτη του στρατιωτική βάση στον Λίβανο, στην Κοιλάδα Μπεκκά από όπου πιστεύετε πως οργάνωσε τις αιματηρές επιθέσεις εναντίον των Αμερικανών στον Λίβανο με εκατοντάδες Αμερικανούς νεκρούς).

Το 2006 η Χεζπολλάχ συγκρούστηκε 34 μέρες με το Ισραήλ στο Λίβανο, σε ένα πόλεμο υψηλής έντασης και τον οποίο το Ισραήλ απέτυχε να κερδίσει. Είχε σημαντικές απώλειες, έχασε πάνω από 45 τανκς και γενικά δέχθηκε ισχυρό πλήγμα στην αξιοπιστία του ως η καλύτερη πολεμική μηχανή στην περιοχή.

Σήμερα όλοι πιστεύουν πως μια πολεμική σύγκρουση Χεζπολλάχ-Ισραήλ θα πάρει τη μορφή Αρμαγεδώνα, καθότι η δύναμη των όπλων που κατά τους ιδικούς θα χρησιμοποιηθούν δεν θα έχει προηγούμενο.

Σήμερα το Ισραήλ θεωρεί το Ιράν ως τον υπ' αριθμό ένα υπαρξιακό του κίνδυνο. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται δημόσια. Ποιος όμως έφερε του μουλάδες του Ιράν στην εξώπορτα του Ισραήλ; Οι πολιτικές του εβραϊκού κράτους στον Λίβανο.

Γιατί, κατά παραδοχή αξιωματούχων του εβραϊκού κράτους, το Ισραήλ προτιμούσε την κατάρρευση του καθεστώτος Άσσαντ και την επικράτηση των τρομοκρατών του ισλαμικού κράτους; Διότι κατά τον πρώην πρέσβη του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον Michael Oren, το Ισραήλ προτιμά τους αποκεφαλιστές του ισλαμικού κράτους που δεν είναι σύμμαχοι του Ιράν, παρά τον Άσσαντ που είναι.

Από τα δυο κακά, διευκρίνισε ο έντιμος κύριος πρέσβης, το Ισραήλ προτιμά το χειρότερο. Και αυτό δεν είναι οι αποκεφαλιστές του ισλαμικού κράτους!

Τι επιδιώκει ο ισλαμιστής Ερντογάν με την εισβολή στη Συρία; Θέλει λέει να δημιουργήσει μια ζώνη επιρροής και ασφάλειας βάθους είκοσι τουλάχιστον χιλιομέτρων μέσα στη Συρία, ώστε να αποτρέψει τον υπαρξιακό κίνδυνο που, λέει, προκύπτει από το Κουρδικό στοιχείο.

Εάν πραγματικά υφίσταται τέτοιος κίνδυνος, ποιος τον δημιούργησε; Τον δημιούργησαν διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις που από τη εποχή του Κεμάλ αρνούνται την εθνική και πολιτισμική ύπαρξη των Κούρδων της Τουρκίας και τώρα αυτών της Συρίας και του Ιράκ.

Ποιες πολεμικές και πολιτικές μεθόδους χρησιμοποιεί η Τουρκία; Αντιγράφει ουσιαστικά τις "δοκιμασμένες" στρατηγικές του Ισραήλ στον Λίβανο. Εκτιμώ πως είναι θέμα χρόνου να ακούσουμε την συγκρότηση και της "Κυβέρνησης του Ελεύθερου Αφρίν", ή κάτι συναφές.

Εγώ ελπίζω να έχουμε την "Κυβέρνηση του Ελεύθερου Αφρίν-Μανπίζ". Εύχομαι, δηλαδή, να προχωρήσει ο Ταγίπ, όπως διατυμπανίζει, βαθιά μέσα στη Συρία, μέχρι την επόμενη κουρδική πόλη, την Μανπίζ, κοντά στον Ευφράτη ποταμό, θέτοντας υπό τον έλεγχο του σχεδόν τρία εκ. Κούρδους. Προχώρα, Ταγίπ μπέη. Όσο πιο βαθιά μέσα στη Συρία, τόσο πιο καλά.

Πηγή: mignatiou.com