Θεοφάνεια: Ο Μεγάλος Αγιασμός των σημαιών μάχης, του Βουλγαρικού Στρατού

Θεοφάνεια: Ο Μεγάλος Αγιασμός των σημαιών μάχης, του Βουλγαρικού Στρατού - Μια εκπληκτική ιστορία για την παράδοση της γειτονικής χώρας

Για τους Βουλγάρους η σημαία είναι ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της εθνικής ενότητας, που σχετίζεται με τη μνήμη των χιλιάδων πολεμιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.

Στις 6 Ιανουαρίου - τα Άγια Θεοφάνεια παραδοσιακά πραγματοποιείται ο Μεγάλος Αγιασμός των σημαιών μάχης, του Βουλγαρικού Στρατού.

Σύμφωνα με τους κανόνες της εκκλησίας, η σημαία μάχης αγιάζεται μόνο μία φορά όταν δίνεται στη στρατιωτική μονάδα, αλλά τα Θεοφάνεια, μετά τη Μεγάλη τελετή γίνεται επίσης αγιασμός των σημαιών.

Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, τα Θεοφάνεια το νερό έχει τη δύναμη να καταστρέφει τις κακές δυνάμεις, να ξεπλένει τα παλιά, να δίνει ζωή και νέα αρχή.


Το σχετικό αφιέρωμα της βουλγαρικής ραδιοφωνίας αναφέρει: Η παράδοση αυτή γεννήθηκε το 917, όταν, πριν από τη μάχη της Αγχιάλου, με επικεφαλής τον βασιλιά Συμεών τον Μεγάλο, έγινε ο αγιασμός των σημαιών στον ποταμό Γιάντρα, όπου γινόταν και η τελετή των Θεοφανείων.

Η τελετή διατηρήθηκε μέχρι την πτώση υπό Οθωμανική Κυριαρχία, και μετά την Απελευθέρωση η παράδοση αποκαταστάθηκε από τον πρώτο υπουργό Άμυνας της Βουλγαρίας Πιοτρ Παρένσοφ και συνεχίστηκε μέχρι το 1946.

Εδώ και 25 χρόνια η παράδοση έχει αποκατασταθεί και κάθε χρόνο στις 6 Ιανουαρίου ο ανώτερος εκπρόσωπος της εκκλησίας στην επαρχία με προσευχή και ευλογία ραντίζει με αγιασμένο νερό τις βουλγαρικές στρατιωτικές μονάδες του Βουλγαρικού Στρατού και τις σημαίες τους, λέει η διδάκτωρ ιστορίας Ντανιέλα Γκάντσεβα, υποδιευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Στρατιωτικής Ιστορίας:

Η σημασία της σημαίας έχει διαμορφωθεί ακόμα τα αρχαία χρόνια, και τα παλαιότερα στοιχεία για βουλγαρική σημαία χρονολογούνται από τα χρόνια του πρίγκιπα Μπορίς Α΄.


Στην αλληλογραφία του με τον Πάπα Νικόλαο Α΄ το 866 αναφέρεται ότι οι Πρωτοβούλγαροι είχαν ως σημαία τους την αλογοουρά. Τότε ο Πάπας απαντά ότι μετά τον εκχριστιανισμό τους, οι Βούλγαροι πρέπει να έχουν σημαία με κεντημένο σταυρό πάνω της.

Πληροφορίες σχετικά με το πώς ακριβώς ήταν η σημαία μας εκείνης της περιόδου δεν υπάρχουν, αλλά έχουμε πληροφορίες ότι οι Βούλγαροι έχουν περισσότερες σημαίες στην εποχή του βασιλιά Καλογιάν /1197 -1207/. Ξέρουμε ότι κατά τα χρόνια του βασιλιά Ιβάν Ασέν Β΄ πάνω στη σημαία ήταν στεριωμένη η συμφωνία με τον Θεόδωρο Κομνηνό, που παραβιάστηκε.

Σύμφωνα με τη διδάκτορα Ντανιέλα Γκάντσεβα στο καταστατικό κάθε συντάγματος γράφει ότι αν χάσει τη σημαία του, η στρατιωτική μονάδα διαλύεται. 

Γι’ αυτό, με μεγάλη προσπάθεια ο Βούλγαρος στρατιώτης υπερασπίζεται τη σημαία του για να μην πέσει σε εχθρικά χέρια - συνεχίζει η Ντανιέλα Γκάντσεβα.


Η σημαία είναι ένα σημαντικό και ουσιαστικό μέρος του συντάγματος. Εμείς, από το Εθνικό Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχει βουλγαρική σημαία μάχης, που να έχει πέσει σε εχθρικά χέρια. Όλοι γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την Ανακωχή της Θεσσαλονίκης στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1918 πάνω από 100 χιλιάδες Βούλγαροι στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν.

Η γαλλική διοίκηση προσπαθεί να πάρει τις σημαίες των συνταγμάτων, αλλά οι Βούλγαροι αξιωματικοί και στρατιώτες κατόρθωσαν να σώσουν τις σημαίες τους και δεν έπεσαν σε εχθρικά χέρια. Όταν τους απελευθέρωσαν, οι στρατιώτες επέστρεψαν στα σπίτια τους, μεταφέροντας τις καλά κρυμμένες σημαίες.

Αυτός είναι ένας μεγάλος ηρωισμός, γιατί αν η σημαία βρεθεί σε κάποιο στρατιώτη - η τιμωρία είναι θάνατος.

Ακόμα φαίνονται οι κλωστές, με τις οποίες έχουν ράψει τις σημαίες κάτω από τις στρατιωτικές στολές τους, για να τις κρύψουν. Τα ίχνη τους μπορούν να ειδωθούν στις σημαίες ,που φυλάσσονται στο μουσείο μας.