Πώς το νέο Μισθολόγιο απειλεί την πειθαρχία στο στράτευμα!

Πώς το νέο Μισθολόγιο απειλεί την πειθαρχία στο στράτευμα!  Άρθρο - γροθιά στο στομάχι από την "Ηχώ των Αιθέρων"

Γράφει ο Θανάσης Μπιρισίμης, Σμήναρχος ε.α


Τέσσερις θεωρούνται οι πυλώνες πάνω στους οποίους εδράζεται το οικοδόμημα των Ενόπλων Δυνάμεων , η οργάνωση και λειτουργίας τους με αντικειμενικό σκοπό την εξασφάλιση της ειρήνης και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Η φιλοπατρία , η διάθεση αυτοθυσίας, η ιεραρχία και η πειθαρχία.

Οι δύο πρώτοι περιλαμβάνονται στις πρώτες θέσεις στο βάθρο των ανθρώπινων αξιών και αποτελούν κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του συνόλου των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Είναι αυτοί που η ύπαρξή τους αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάταξη ενός εκάστου στελέχους.


Σε ότι αφορά στους άλλους δύο, την ιεραρχία και την πειθαρχία, από την πρώτη στιγμή της οργάνωσης τακτικών ενόπλων δυνάμεων στη χώρα, στο σύνολο των θεσμικών κειμένων που τις αφορούσαν, καθορίζονταν με απόλυτη σαφήνεια και διαφυλάσσονταν ως κόρη οφθαλμού.

Ήταν βεβαία η αντίληψη στην εκάστοτε πολιτική και φυσική ηγεσία πως χωρίς ιεραρχία και πειθαρχία θα ήταν αδύνατη η οργάνωση και λειτουργία τους.


Βασικό συστατικό της ιεραρχίας αποτελεί η θέσπιση της βαθμολογικής κλίμακας σύμφωνα με την οποία εξελίσσονται τα στελέχη. Η κλίμακα αυτή είναι μόνη και ενιαία και δεν περιέχει κατηγορίες στελεχών.

Ακριβώς πάνω σε αυτή την αδιαμφισβήτητη βαθμολογική κλίμακα στηρίζονταν όλες οι πολιτικές ηγεσίες που θέσπιζαν το εκάστοτε μισθολόγιο των στελεχών , με απόλυτη αντιστοιχία βαθμού και βασικού μισθού.


Με το τελευταίο όμως μισθολόγιο των στελεχών των Ε.Δ, για πρώτη φορά καταργείται ουσιαστικά η ενιαία βαθμολογική κλίμακα και θεσπίζονται κατηγορίες στελεχών αναλόγως σχολής φοίτησης ή άλλου τρόπου κατάταξης και φυσικά παύει να ισχύει η αντιστοιχία βαθμού και βασικού μισθού.

Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο ομοιόβαθμοι Αξιωματικοί ή Υπαξιωματικοί διαφορετικής κατηγορίας να έχουν διαφορετικό βασικό μισθό , πράγμα που δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν καθότι κάθε βαθμός είχε τον δικό του βασικό ανεξάρτητα από την σχολή προέλευσης ή του τρόπου κατάταξης.

Ανεξήγητη είναι επίσης η πρόβλεψη όπου στέλεχος μιας κατηγορίας έχει βασικό μισθό μεγαλύτερο από ομοιόβαθμό του υψηλότερης κατηγορίας.

Το πλέον τραγικό όμως είναι το ότι προβλέπεται βασικός μισθός σε Επισμηναγό Α κατηγορίας με 31 χρόνια υπηρεσίας μεγαλύτερο από αυτόν του Σμήναρχου Β κατηγορίας με 35 χρόνια υπηρεσίας.


Παραβλέπεται όμως το γεγονός ότι ο Σμήναρχος έχει εννέα κρίσεις που κρίθηκε σε όλες προακτέος, ενώ ο Επισμηναγός έχει κριθεί τρείς μόνο φορές προακτέος και πάνω από δέκα φορές έχει κριθεί στάσιμος. Θρίαμβος του παραλόγου και πλήρης απουσία ορθολογισμού και δικαιοσύνης.

Αναμφίβολα όμως η κατηγοριοποίηση θα δημιουργήσει προβλήματα και στο βασικό ζήτημα της πειθαρχίας. Είναι βέβαιο ότι θα παρουσιαστούν φαινόμενα όπου στελέχη της μιας κατηγορίας θα
δυσανασχετούν στην εκτέλεση διαταγών που θα εκπορεύονται από στελέχη μεγαλύτερου βαθμού αλλά χαμηλότερης κατηγορίας. Πάει περίπατο έτσι το <να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας
διαταγάς >.

Η διασάλευση όμως της πειθαρχίας αποτελεί τον ύψιστο κίνδυνο για τις Ε.Δ. Προκύπτει ακόμη ένα μεγάλο ερώτημα. Σε τι άραγε συμβάλει η κατηγοριοποίηση και τι το θετικότερο επιτυγχάνεται από την ανατροπή της υπάρχουσας επί 180 και πλέον έτη κατάστασης στο μισθολόγιο των στελεχών;


Μήπως αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για την περαιτέρω διαφοροποίηση των στελεχών;

Δεν αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι ότι δεν μπορούν από την μια μεριά να επικαλούνται την δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα με τις συνεχείς διεκδικήσεις και προκλήσεις από τον εξ ανατολάς γείτονα και από την άλλη να προβαίνουν σε ενέργειες που δημιουργούν ρήγμα στη συνοχή του στρατεύματος?


Δημιουργείται όμως και ένα άλλο ζήτημα που άπτεται δικαιωμάτων που είναι κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα της χώρας, όπως αυτό της ισότητας ,της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Πως λ.χ θα αντιμετωπισθούν στελέχη που σύμφωνα με τον νόμο κατατάσσονται σε μία κατηγορία αλλά στη συνέχεια αποκτούν ένα ή και περισσότερα πτυχία, ή ακόμη και διδακτορικά Πανεπιστημιακών σχολών? Ποιός δικαιούται να έχει καθηλωμένα σε χαμηλότερη κατηγορία στελέχη που επέδειξαν φιλομάθεια και κατέβαλαν κόπο αλλά και έξοδα , από άλλα με λιγότερα προσόντα?

Πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα πως κανείς εχέφρων δεν τροποποιεί πυλώνες οργάνωσης, λειτουργίας και δράσης Ενόπλων Δυνάμεων που ανταποκρίθηκαν υποδειγματικά σε δύο Παγκόσμιους πολέμους, έναν εμφύλιο και συμβάλουν τα μέγιστα στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Επί τέλους ας πρυτανεύσει ο ορθολογισμός και η σύνεση και οι όποιες αλλαγές στον ευαίσθητο αυτό χώρο ας είναι αποτέλεσμα πολύ σοβαρής μελέτης και όχι μνημονικών ή άλλων υποχρεώσεων.


Στο τέλος –τέλος σε ότι αφορά στην κατηγοριοποίηση θα έτριζαν τα κόκκαλα ιστορικών ηρώων και στελεχών που έπεσαν στα πεδία των μαχών ή διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στα εσωτερικά πράγματα της χώρας, όπως

• ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας ή Μαύρος Καβαλάρης, ο μόνος που έφερε πίσω στην πατρίδα το Σύνταγμά του συντεταγμένα μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και τρείς φορές Πρωθυπουργός της χώρας, 
• ο Στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος , Διοικητής της VIII Μεραρχίας και κύριος παράγοντας του θριάμβου της Ελλάδας στην Ήπειρο ενάντια στον Ιταλικό Φασισμό το 1940,
• ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Σμολένσκης Διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας ήρωας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897,
• ο Ταγματάρχης Βελησσαρίου Ιωάννης ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων θριαμβευτής στη μάχη του Μπιζανίου όπου ανάγκασε τον Οθωμανικό στρατό να παραδοθεί άνευ όρων, 
• ο Tαγματάρχης Γεώργιος Καραϊσκάκης από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης στο Γουδί το 1909,
• οι πεσόντες το 1940 χειριστές αεροπόροι Επισμηνίες Μόκκας Γεώργιος, Γεμενετζής Κωνσταντίνος, Βαλκανάς Γεώργιος 

και τόσοι άλλοι ήρωες, αν γνώριζαν ότι ο σημερινός νομοθέτης τους τοποθετεί στην δεύτερη ή τρίτη κατηγορία στελεχών απλά και μόνο επειδή δεν προέρχονταν από ΑΣΕΙ. 

Ας πάψει επιτέλους να αγνοείται το γεγονός ότι η καταξίωση ενός εκάστου στελέχους δεν είναι απόρροια της σχολής προέλευσης αλλά συνάρτηση της εργατικότητας και της πίστης στην εκτέλεση του καθήκοντος.