Εθνικός διχασμός και εμφύλιος - Τι έλεγε ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Στρατιωτικός συνδικαλισμός: Προσοχή στους αυτόκλητους "σωτήρες". Τι κρύβει το όψιμο ενδιαφέρον κάποιων; Πώς μπορεί να επιτύχει η συλλογική προσπάθεια για καλύτερο εργασιακό βίο;

Προσθήκη λεζάντας

Γράφει ο Κώστας Μελετιάδης  Λοχαγός (ΦΠΖ) ε.α.
Επίτιμο Μέλος Ε.Σ.Πε.Κ.Μ.


Την ίδια ώρα που διεξάγεται στην Θεσσαλονίκη πανελλαδική  συγκέντρωση διαμαρτυρίας των σωμάτων ασφαλείας ,όπου είναι δεδομένη η συμμετοχή χιλιάδων αστυνομικών, πυροσβεστών, λιμενικών και  ΠΑΝΤΕΛΗΣ η ΑΠΟΥΣΙΑ των στρατιωτικών, διαβάζουμε δημοσιεύματα για τα «κακά που προκαλεί ο συνδικαλισμός στις ένοπλες δυνάμεις». Το βλέπουμε…

Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος γι’αυτούς τους κυρίους να στεναχωριούνται. Δεν έχουν «μολυνθεί τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, από τον ιό του συνδικαλισμού». Δεν «αμφισβητείται η ιεραρχία», ούτε  «η εξουσία τους», (που νομίζουν ότι έχουν, στον βαθύ ύπνο που κοιμούνται).

Οι ένοπλες δυνάμεις θα συνεχίσουν να λειτουργούν «άρτια» σε σχέση με τα σώματα ασφαλείας, τα οποία «εξαιτίας των συνδικαλιστικών τους ενώσεων έχουν αποδιοργανωθεί, λόγω έλλειψης πειθαρχίας»…

Τι και εάν ο μέσος όρος ηλικίας του προσωπικού αυξάνεται συνεχώς; Τι κι αν μειώνεται  η θητεία;
Αυτοί είναι έτοιμοι να κατευθύνουν στον πόλεμο «μάχιμα» τάγματα πενηντάρηδων και να βάλουν νεαρούς ανθυπολοχαγούς να διοικήσουν τον «μπαμπά τους».

Αυτά άλλωστε δεν έμαθαν στις παραγωγικές σχολές; Έτσι δεν τους είπαν ότι θα είναι ο στρατός, που θα συναντήσουν «έξω»;

Αποδίδουν τις αιτίες εμφάνισης του συνδικαλισμού ως αντίδραση, έτσι αόριστα, στο ότι «κάποιοι αξιωματικοί, δεν είναι αξιωματικοί», ότι «προάγουν το ατομικό τους συμφέρον», ότι «δεν έχουν θάρρος να αντιδράσουν όταν πρέπει», ότι «οι ηγεσίες είναι ανάλγητες, αυταρχικές, άδικες, κάνουν  κατάχρηση εξουσίας, εξυπηρετούν ημετέρους, δίνουν την αίσθηση πλήρους αναξιοκρατίας και έλλειψης προστασίας σε όποιον δεν είχε μέσο».

Διαβάζοντας κάποιος άσχετος τα παραπάνω, αυθόρμητα  βγάζει το συμπέρασμα, ότι όσοι κατατάσσονται στις παραγωγικές σχολές είναι προβληματικοί χαρακτήρες, ή ότι μέσα στις στρατιωτικές σχολές δεν γίνεται σωστή εκπαίδευση και  διαμορφώνονται ανίκανα στελέχη.

Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι. Το σύστημα είναι δομημένο με  τρόπο που το στέλεχος να μην  μπορεί να αντιδράσει. Εάν το κάνει, όταν  φτάσει στα ανώτερα κλιμάκια, δεν θα προαχθεί και θα αποστρατευτεί.


Να λάβουμε υπ’ όψιν ότι μιλάμε για έναν «άκαπνο στρατό», όπου «το θεαθήναι», πολλές φορές  μετράει περισσότερο από την ουσία. Εν αντιθέσει με την αστυνομία και την πυροσβεστική που είναι «επί το έργον». 

Ο στρατιωτικός δεν μπορεί να προβάλει καθημερινά «πραγματικό έργο». Άσχετα εάν φέρει εις πέρας την πιο επικίνδυνη άσκηση με πραγματικά πυρά.

Υπάρχουν φυσικά οι ειρηνευτικές αποστολές, οι αψιμαχίες στον αέρα με τους Τούρκους πιλότους, η συμμετοχή στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, η δημιουργία, συντήρηση και φύλαξη hot spot,η μεταφορά ασθενών από τα νησιά του Αιγαίου, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Η πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να αντιληφθεί την κρισιμότητα των ελλείψεων σε προσωπικό, υλικά κ.λ.π. Από την στιγμή που, ευτυχώς, δεν υπάρχει πολεμική σύγκρουση, κανείς δεν εκτίθεται.

Από  τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, μέχρι τον νεότερο μη νομιμοποιηθέντα Λοχία ΕΠΟΠ.

 Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών-ψηφοφόρων έχει επαναπαυτεί. Δεν πιστεύει πως πρόκειται ποτέ να γίνει πόλεμος.

Δεν μπορούν να αντιληφθούν την αξία της διασφάλισης των συνόρων από εξωτερικές απειλές, ώστε να ζουν, να δουλεύουν, να παράγουν ήρεμα και ειρηνικά. Άλλοι επαναπαύονται στην βοήθεια μεγάλων ξένων δυνάμεων, ΗΠΑ, Ευρώπης, Ρωσίας, κ.λ.π.

Έτσι αφού δεν τίθενται απαιτήσεις από την κοινή γνώμη και δεν υπάρχει «πραγματικό έργο», η φυσική ηγεσία «δεν ακούγεται» από τους πολιτικούς.

Αλλά και γιατί «να χαλάσει την ζαχαρένια» του ο ανώτατος, να χάσει την προαγωγή του, από την στιγμή που δεν εκτίθεται;

Ορισμένοι  δεν έχουν συνειδητοποιήσει την θέση τους. Ζουν πάνω σε ροζ συννεφάκια , σε σημείο που νομίζουν ότι αυτοί  είναι οι εργοδότες και οι στρατιωτικές ενώσεις  το αντίπαλο δέος.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι πέρα από όλα τα αξιώματα, είναι κι αυτοί μισθωτοί. 


Νομίζουν ότι προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον, από «ατίθασους»  κατωτέρους, που θέλουν να το επιβουλευθούν.

Στην πραγματικότητα είναι ανίκανοι να προστατεύσουν τους υφισταμένους ,αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Δεν μπορούν  καν να προασπίσουν το συμφέρον της υπηρεσίας, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ όλα αυτά που χρειάζονται για το αξιόμαχο των μονάδων τους. (Όπως αύξηση ποσοστού στελέχωσης, αναβάθμιση εξοπλισμού, εκσυγχρονισμός εκπαίδευσης κ.λ.π.).

Πράγματα δηλαδή που εκτός της επιχειρησιακής ετοιμότητας βελτιώνουν  τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης του προσωπικού.

Ενώ  η συλλογική έκφραση των στρατιωτικών τους δίνει αυτήν την δυνατότητα μέσω της ένταξης στις στρατιωτικές ενώσεις, οι Αξιωματικοί των ΑΣΕΙ, το αποφεύγουν όπως «ο διάολος το λιβάνι». 

Όχι αγαπητοί, εάν ενδιαφέρεσθε πραγματικά για το καλό της υπηρεσίας και το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων πρέπει να μπείτε  μπροστά.

Η πολιτική εξουσία, για τους δικούς της ιδιοτελείς λόγους  σας ανοίγει ένα παραθυράκι και εσείς το κλείνετε αντί να το εκμεταλλευτείτε.

Και μην τολμήσει κανείς να μιλήσει περί κομματικοποίησης του στρατεύματος, γιατί εάν υπάρχει, την συναντάμε σχεδόν  αποκλειστικά στα ανώτατα κλιμάκια ,κυρίως κατά την «ώρα των κρίσεων».
   
Εδώ βέβαια τίθενται κάποια ζητήματα και ενστάσεις, γιατί  από την φύση του ο στρατός δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοκρατικά. Σε αντίθεση με τις στρατιωτικές ενώσεις που λειτουργούν μέσω της ψήφου. Δεν είναι δεδομένο ότι θα εκλεγεί ο ανώτερος βαθμολογικά.

 Η λύση είναι  οι ξεχωριστοί εκπρόσωποι του κάθε θεσμού,(ΑΣΕΙ. ΑΣΣΥ, ΕΜΘ, ΕΠΟΠ). Κάτι παρόμοιο εφαρμόζει η Αστυνομία. Είναι σπουδαιότερο  από την διακλαδικότητα.

 Αποτελεί κλειδί  για την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος και την μαζική συμμετοχή των στρατιωτικών. Μπορεί να γίνει σε επίπεδο Πανελλήνιας Ομοσπονδίας. Δηλαδή εκτός από τον Προέδρο,   να υπάρχουν άλλοι τέσσερις, σχεδόν ισότιμοι με αυτόν, συνομιλητές με την πολιτική ηγεσία, που να ανήκουν στο ΔΣ της Ομοσπονδίας και να μπορούν να εκφέρουν θεσμικά, ακόμη και αντίθετες απόψεις από αυτόν ή μεταξύ τους.

Αυτοί θα εκλέγονται  από εκλέκτορες των περιφερειακών ενώσεων,  αποκλειστικά παρόμοιας «προέλευσης». Στις περιφέρειες υποχρεωτικά θα πρέπει να εκλεγεί τουλάχιστον από ένας εκλέκτορας ΑΣΕΙ,ΑΣΣΥ,ΕΜΘ και ΕΠΟΠ.

Δεν διχάζει αυτή η διαδικασία. Αντίθετα ενώνει, γιατί μειώνει την καχυποψία και δημιουργεί κίνητρα για μεγαλύτερη συμμετοχή των στρατιωτικών  στις ενώσεις. Αυτονόητο είναι πως στα ΔΣ των περιφερειών θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον από ένας εκπρόσωπος «εκάστου προέλευσης».

 Έτσι θα δοθεί για πρώτη φορά η δυνατότητα   στους αξιωματικούς των ΑΣΕΙ να έχουν λόγο εναλλακτικά και εκτός της ιεραρχίας. Θα μπορούν  να διεκδικήσουν αυτά, που  εξαιτίας της θέσης και της διοικητικής εξάρτησης της, δεν μπορεί να διεκδικήσει η φυσική ηγεσία.

Ο Αξιωματικός των ΑΣΕΙ λόγω εκπαίδευσης καθηκόντων και βαθμού βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, έχει ευρύτερη εικόνα, διευρυμένο πεδίο κινήσεων.

Μπορεί να διεκδικήσει πιο εμπεριστατωμένα, μέσα στα πλαίσια της στρατιωτικής δεοντολογίας ,τα θέματα που αφορούν   το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων και κατά συνέπεια τις συνθήκες εργασίας-διαβίωσης του προσωπικού. π.χ. Όταν υπάρχει μεγαλύτερη επάνδρωση, όταν τα μέσα και η εκπαίδευση εκσυγχρονίζονται,  η ζωή γίνεται πιο εύκολη για όλους.

Εκτός εάν την κάνουμε πάλι δυσκολότερη από μόνοι μας, αυξάνοντας τις υπηρεσίες για να «φυλάμε τα παγκάκια».

 Χαίρονται ορισμένοι βλέποντας τις εξελίξεις και προδικάζουν ότι η προσπάθεια για  συλλογική έκφραση των στρατιωτικών θα πάει κατά διαόλου. 

Δεν θα διαφωνήσω γιατί όπως έγραψα και προηγουμένως δίνω μεγαλύτερη βάση στους θεσμούς, από τον χαρακτήρα των ανθρώπων.

Φυσικά παίζει ρόλο η  προσωπικότητα του ατόμου, αλλά για να υπάρχει αποτέλεσμα πρέπει να έχει διαμορφωθεί το κατάλληλο πλαίσιο.

 Η αποτελεσματικότητα ενός συλλογικού φορέα βασίζεται στην μαζικότητα της συμμετοχής σ’ αυτόν. Κάτι που δεν φαίνεται να υπάρχει μέχρι στιγμής στις στρατιωτικές ενώσεις. Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στα σώματα ασφαλείας.

Εξετάζοντας τι τα διαφοροποιεί , διαπιστώνουμε τις λιγότερες μεταθέσεις, την μη ύπαρξη κλάδων, αλλά και τους εκπροσώπους ανά προέλευση.

 Πιθανόν η αποχή των στρατιωτικών να προέρχεται από τον φόβο δυσμενούς μετάθεσης. Ίσως διότι οι εκλεγμένοι των ΔΣ έχουν αμετάθετο και οι υπόλοιποι τους βλέπουν ανταγωνιστικά επειδή τους «τρώνε την θέση». 

Άλλος λόγος μπορεί να είναι οι μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις που χωρίζουν τα μέλη της ίδιας ένωσης, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει προσωπική επαφή.

 Ρόλο ίσως  παίζει η τελείως διαφορετική αποστολή των τριών κλάδων, (Στρατός Ξηράς, Ναυτικό, Αεροπορία) και συνεπώς τα διαφορετικής υφής προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Δημιουργείται πρόβλημα συνεννόησης των στελεχών και θέσπισης προτεραιοτήτων.

 Θα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο αλλαγής του νομικού πλαισίου. Να εκλέγονται ΚΑΙ ισχυροί θεσμικά  εκπρόσωποι ανά κατηγορία προέλευσης, (ΑΣΕΙ. ΑΣΣΥ, ΕΜΘ, ΕΠΟΠ) ,ώστε να υπάρχει  λιγότερη καχυποψία και ποιοτικότερη αντιπροσώπευση των στρατιωτικών.

Αποτελεί κίνητρο για  μαζικότερη συμμετοχή. Δεν διχάζει. Είναι πολλά τα κοινά προβλήματα που πρέπει να λύσουν οι ενώσεις .

Είναι μέσα στο πνεύμα της στρατιωτικής νοοτροπίας η οποία ομαδοποιεί ακόμη και τους συμμαθητές της ίδιας τάξης αποφοίτησης από τις στρατιωτικές σχολές ή της ίδιας ημερομηνίας κατάταξης στις ένοπλες δυνάμεις.

 Εν κατακλείδι, είναι λάθος να λοιδορούμαι την ηγεσία και να προσωποποιούμαι τους λόγους για τους οποίους  δεν αντιδρά, δεν απαιτεί καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων.

Το μονοπώλιο της βίας ανήκει στο κράτος το οποίο ελέγχεται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού.

Η πορεία μέσα στον χρόνο  δείχνει πως όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες, η επιρροή της στρατιωτικής ηγεσίας στην κοινωνία έχει ελαττωθεί.

Οι πολιτικές ηγεσίες έχουν διαμορφώσει  θεσμούς που μειώνουν την επιρροή της  ανώτατης στρατιωτικής ιεραρχίας, η οποία δεν έχει μεγάλα περιθώρια αντίδρασης και απαιτήσεων.


 Ένα νέο παράθυρο ανοίγει μέσω της δυνατότητας συλλογικής έκφρασης των στρατιωτικών, από το οποίο δίδεται η δυνατότητα στους αξιωματικούς των ΑΣΕΙ, μελλοντικούς ηγέτες του στρατεύματος, μαζί με τους υπόλοιπους στρατιωτικούς να διεκδικήσουν  από την πολιτική ηγεσία τους πόρους και τα μέσα ώστε να βελτιωθεί το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων καθώς και οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των στελεχών.

Μόνος του κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.